سلام دوستی گلم.

خوبید؟؟

منم خوبم خداروشکر تازه از سر کار برگشتم و دراز کشیدم تو تخت و با گوشی پست میذارم.

حوصله نداشتم لب تاپ و روشن کنم.

اینجا کارم به نسبت تهران خیلیییییییییی کمتره ولی حقوقم تفاوت آن چنانی نکرده.

ففط صد تومان کمتره.

از خونمون تا محل کارم پیاده ده دقیقه راهه.

تهران با ماشین ۴۵ دقیقه و با مترو یک ساعت و نیم!!! تا محل کارم راه بود.

به نظرم از این لحاطها زندگی تو شهرستان ارجحیت داره.

ولی خب یه چیزایی هست که من عادت ندارم و دلم هوای شهرم و میکنه.

اما انقدر به تهران مهاجرت کردن که جای زندگی نیست از بس هواش کثیفه و ترافیکه.

اما اینجا ترافیک معنایی نداره.

هر چند گاهی تو تاکسی که میشینم یه وقتایی یه مسیرایی واسه چند دقیقه قفل میشه و بعد مردم شاکی میشن چرا ترافیکه.

اون وقته که من میفهمم چه کلاه گشادی سر تهرانیهای بیچاره میره که مسیر یه ربع رو چهل و پنج دقیقه ای میرن و عمرشون تو ترافیک و دود هدر میشه.

بگذریم..

میخوام یه یک ساعتی بخوابم و بعد پاشم شام لوبیا پلو درست کنم.

تا حالا درست نکردم.

فکر کن..

بعد سه ماه که از عروسیمون میگذره هنوز درست نکردم.

آخه درست و حسابی اینجا نیستیم.

مثلا من هفته پیش یکشنبه رفتم خونه مامانم اینها.

علیم سه شنبه شب اومد.

اوایل من یکی دو بار واسه خواب رفتم خونه مادر شوهرم اینا.

ولی الان فقط سر میزنم و هر چقدرررررررررم اصرار میکنن واسه خواب میرم خونه بابام اینا.

اینجوری هر دو طرف راحت تریم.

علیم که مجبوره بیاد طرف ما.

میدونم ته دلش زیاد راضی نیست کامل اینور بمونه ولی خب به خاطر کار اون آقاست که ما الان آواره ایم و طفلکی جرات غرغر نداره. 

فعلا همینا من برم یکم بخوابم و پاشم تا علی نیومده شام بذارم.

فعلا...