هفته پیشدو تا از همکارامون با هم ازدواج کردن

رفتن محضر عقد کردن.

حالا تا عید میخوان خونه اشون و بچینن و برن سر خونشون.همین قدر ساده.

خیلی خوشحالن جفتشون.

حسودی میکنم بهشون.

من اوایل عقدم  این قدرررر ناراحت بودم که حد نداشت اصلا نمیدونم چه مرگم بود.

اوایل عروسی هم مثل چی پشیمون بودم.

اصلا نمیدونم ذوق این چیزها چیه؟؟؟

میدونم افسرده نیستم ولی  نمیدونم چمه.

البته به متاهلی بیشتر عادت کردم.

اوایل زندگی مشترک برام زجر آور بود

الان خیلی بهتره.

چرا دخترهای دیگه از متاهلی و ازدواجشون خوشحالن ولی من نیستم؟؟؟

خداروشکر ما مشکل خاصی نداریم علی هم پسر خوبیه ولی من چرا ناراضیم؟؟

کس دیگه ای هم مثل من هست یا من فقط اینجوریم؟؟

باز هم خداروشکر الان خیلی بهترم.

یکی از همکارام میگفت درد تو بی دردیه.

اول حرفش برام مسخره اومد ولی بعدش دیدم اره انگاری همینه.

خدا کنه منم  یه روزی از هر چیز کوچیکی ذوق کنم.